باز این چه شورش است که در خلق عالم است

باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است

باز این چه رستخیز عظیم است کز زمین

بی نفخ صور خاسته تا عرش اعظم است

این صبح تیره باز دمید از کجا کزو کار جهان و خلق جهان جمله درهم است

گویا طلوع میکند از مغرب آفتاب کاشوب در تمامی ذرات عالم است

گرخوانمش قیامت دنیا بعید نیست این رستخیز عام که نامش محرم است

در بارگاه قدس که جای ملال نیست سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است

جن و ملک بر آدمیان نوحه می کنند گویا عزای اشرف اولاد آدم است

خورشید آسمان و زمین، نور مشرقین پرورده ی کنار رسول خدا،

حسین کشتی شکست خورده ی طوفان کربلا در خاک و خون طپیده میدان کربلا گر چشم روزگار به رو زار می گریست

خون می گذشت از سر ایوان کربلا نگرفت دست دهر گلابیبه غیر اشک زآن گل که شد

شکفته به بستان کربلا از آب هم مضایقه کردندکوفیان خوش داشتند حرمت مهمان کربلا بودند

دیو و دد همه سیراب ومی مکند خاتم ز قحط آب سلیمان کربلا زان تشنگان هنوز به عیوق می رسد

فریاد العطش ز بیابان کربلا آه از دمی که لشگر اعدا نکرد شرم کردند 

 

 

آخ که چه قدر دلم هوای کربلا دارد امشب

یا حسین نیم نگاهی در این شب ها به بنده 

حقیرت بینداز ما هم کربلایی شویم 

سحر نزدیک است....

 

 

نوشته شده در یکشنبه 90/9/6ساعت 7:57 عصر توسط HAMID نظرات ( ) |