من از توصيف دلتنگي هايم براي اين خيابانها...

از جستجوي چشمهايش ميان هزاران نگاه...

از خفه کردن بغضم زير باران...

از فکر هاي پريشانم و نفسهاي عميقم...

از اين لبخند هاي مصنوعي...

از اين بي خيالي هاي دروغکي ام...

از اين بي اعتنايي هاي راستکي اش...

از اين يکسال تنهايي...

از گريه هايي که به زانو مي اندازد مرا...

از شعر هايم که به آتش ميکشد مرا و به لبخندي مي آورد او را...

از خوابهاي شيرينم از بيداري تلخم...

.

.

.

خسته ام اي هم نوع...

مرهمي داري بر زخمهايم !؟

.

بي خيال دل ما شو...

دردهايش نوشتن ندارد...

مرهم دارد...

من که جا زدم ...

بي خيال ...

نوش جان نفر بعدي...

.

تو مثل من سکوت نکن...

به سلابه ات ميکشد . . .