مي روم اما بدان يک سنگ هم خواهد شکستآنچـــــنان که تارو پود قلب من از هــــم گسستمي روم با زخم هـــــايي مانده از يک سال سردآن همه برفي که آمـــــد آشـــــــيانم را شکستمي روم اما نگويــــــــي بي وفــــــا بود و نمــــانداز هجوم سايه هــــا ديگر نگــــــاهم خسته استراســــــتي : يادت بمــــــــاند از گـناه چشم تو تاول غــــــربت به روي باغ احســــــاسم نشستطـــــــرح ويران کـــردنم اما عجيب و ســــــاده بودروي جلد خاطــــراتم دست طوفــــــان نقش بست
